Aslında (Burak ÜNALAN)

Nereye gitsem, yanımda götürüyorum sevgimi ve hasretimi...
Her sabah yeniden sayıyorum, kaç gündür görüşmediğimizi.
Rüyalarımda görüyorum karşılaştığımız anı; başımı çeviriyorum, bulamıyorum söyleyeceğim kelimeyi...
Hasretimle uykuya dalıp, sevgimle kalkıyorum.
Her sabah yeni bir güne başlasam da, sensiz yeni bir hayata başlayamıyorum...

Sabahları cebime koyup "iyi ki"lerimi, "keşke"lerimi, pişmanlıklarımı çıkıyorum yola.
Günün bir saatinde "keşke"lerimi alıyorum, başka bir saatinde "iyi ki"lerimi yanıma...
Ve çok sürmeden pişmanlıklarım da dayanıyor kapıma...
Bir cebimde ise hasretin hâlâ duruyor.
Yapacak hiçbir şey bulamayınca kalbim, bu yorgun kelimelerden medet umuyor...

Senden gittiğimde sadece yaralandım sandım; aslında ruhum bedenimden ayrılmış,
Geriye kalan bir et parçasıymış, anladım...
Artık kiminle konuşsam, ruhum sendeki gibi havalanmıyor.
Bugün kiminle tanışsam, kalbim sendeki gibi atmıyor...

Yanımdan geçen herkese "Sen misin?" diye bakıyorum;
Seni gördüğüm anda başımı çevirip kaçıyorum.
Senden uzaklaşmak için sana doğru koşuyorum...

Bir gün ararsan açmayacağım diye kendime sözler veriyorum,
Fakat her telefon çaldığında "Sen misin?" diye heyecanlanıyorum.
Seni aramamayı cesaret sanıyorum.
Aramak mı zor, aramamak mı bilmiyorum...

Hiçbir gelen senin yerini doldurmuyormuş,
Hiçbir giden senin kadar acıtmıyormuş...
Ve anladım ki:
Sensiz bir hayatta da mutluluk yokmuş aslında.
Yokluğunun acısı, sevgimden büyükmüş aslında...