A.Ş.K ( Burak ÜNALAN )

"Seni seviyorum."
"Bizi ancak ölüm ayırır."
"Her zaman yanındayım."
"Bugünüm de sen, yarınım da sen."
"Her saniye aklımdasın."
"Sonsuza dek sadece seninim."
"Seni ömrümün sonuna kadar seveceğim."

Sizi de hep bu tatlı sözlerle kandırdılar, değil mi?
Öyle inandık ki, hayallerimizi hep onların üzerine kurduk.
Bir gün biriktirdiğimiz tüm hayalleri yakacaklarını bilmeden, ölesiye bağlanıp sevdik onları.

Hatta eminim eski kullandığınız defterlere baksanız, sayfa aralarında onun ismi yazılıdır.
Ya da karalayıp sakladığınız notlarda…

Onlar bizi değil kalplerine, hayallerine bile almazken; biz onları yâr bilip, aşk adına ibadet ettiğimiz yürek mabedlerimizin sahibi kıldık.

Biraz da kendi adıma konuşayım isterseniz.
Onunla kurduğum hayalleri başkasıyla yaşayacak kadar güçlü biri olamadım ben hiç…

Bu yüzdendir, yalnızlığı her gece dertlerime sırdaş; uykularıma yoldaş edişim…
Ben onu her gece kör kütük bir aşkla anarken, o belki de adımı bile getirmiyor aklına.

Siz de benim gibi her gece ağlıyor musunuz, hatıraları masanıza meze edip?
Gözyaşınızla sarhoş oluyor musunuz sabahlara kadar?
Ve her sabah ezanında, dua diye alıyor musunuz onu dilinize?

Bir daha gelmeyeceğini, sizi bir daha sevmeyeceğini ve artık size ait olmayacağını bile bile…
Dualarınızda, “Ne olur Allah’ım, onu geri ver.” diye yalvarıyor musunuz?

Ve ardından gözyaşlarıyla başınızı yastığa koyuyor musunuz?
Birkaç saat uykudan sonra, derin bir sancıyla uyandığınız güne küfür ediyor musunuz benim gibi?

Sakın yanlış anlamayın; şikâyet değil benimkisi.

Hatırlıyorum da, yıllar öncesi lisede edebiyat öğretmenimiz bize,
“Sizce aşk nedir çocuklar, kısaca anlatabilir misiniz?” diye sorduğunda söz isteyip,
“Aşk; A'cıya Ş'ikâyetsiz K'atlanmaktır.” demiştim.

Diyorum ya, benimkisi şikâyet değil; kendime sitem sadece…
Ve bir başkasını artık isteseniz de sevemiyorsunuz,
sevmenin bu kadar acı olduğunu öğrenince…