Biliyor musun? (Burak ÜNALAN)

Tarih: 11.07.2015
(Bugün O’nu başkasıyla el ele gördü gözlerim…
Bir kez daha anladım ki, artık kalmamış O’nda izlerim…)

Sonra ne oluyor, biliyor musun?
Geçip gidiyorsun sevdiğinden, sevginden, onca verdiğin emeğinden...
Bir zamanlar uğruna dünyayı karşına alabileceğin insan yabancılaşıyor sana,
Adım adım uzaklaşıyorsun.

Kör olsa, yatalak olsa, ayaklarını, kollarını kaybetse,
Bir ömür hiç kalkamasa,
Yine de vazgeçemeyeceğin insanın buna hiç değmediğini fark ediyorsun.
Bir an geliyor, bir şeyler kopuyor içinde.
Bir şeyler dökülüyor işte...
Ve sen buna alışıyorsun.
Aslında alıştığını zannediyorsun...

Sonra ne oluyor, biliyor musun?
"Ölmeye gidiyoruz." diye ellerini tutsa, tereddütsüz gideceğin bu insanın
Seni ölüme terk edişini hayretle izliyorsun.
Usul usul, sessiz sessiz ağlıyorsun kuytu yerlerde.
Gidişine değil! Bu sonu hak etmeyişine...
Ve artık bir an geliyor, dayanamıyorsun.
Kendini şarkılara, gecelere, hatta yerlere vuruyorsun!
Ama bir türlü kendine gelemiyorsun.
Öyle bir kâbus ki bu, bir türlü uyanamıyorsun...

Sonra ne oluyor, biliyor musun?
İp kopuyor en sağlam yerinden.
En güvendiğin kişinin bıçak izi kalıyor sırtında.
Kelimelerle anlatılamayacak kadar sarsılıyor hayallerin,
Siyaha bürünüyorsun...
Oysa biraz umudun olsa, dünyayı tekrar karşına alırsın onun için.
Uğruna bu kadar çok düşmüş olmasaydın,
Daha güçlü kalkardın ayağa, biliyorsun.
Ve çaresi yok ya... En çok da buna yanıyorsun.

Sonra ne oluyor, biliyor musun?
Kaybediyorsun...
Çocukluk hatıralarını,
Kaç kez elin cebinde dolaştığın şehrinin sokaklarını,
Gecelerini, sabahlarını...
Sırf onu hatırlatıyor diye geçip giden ve gelecek olan yıllarını.
Ardında bırakıp sessizce gidiyorsun...

Sonra ne oluyor, biliyor musun?
Anlıyorsun, korkuyorsun...
Öyle çok yormuş oluyor ki seni,
Öyle eskitmiş ki hayallerini,
Ve öyle kırmış ki onu seven yüreğini...
Umutların kurşuna dizilmiş,
Masumiyetin ateşe verilmiş gibi hissediyorsun.

Asıl can alıcı noktası ne, biliyor musun?
Kimse O’na senin kadar değer vermeyecek...
Kimseler O’na ömrünü sermeyecek...
Ve kimse O’nu senin kadar sevemeyecek...
Vazgeçerken en çok buna ağlıyorsun...

Sonra ne oluyor, biliyor musun?...
Kitabın
sonunda
yalnız
ölüyorsun…