Hiç Kimse (Burak üNALAN)

Kilometrelerce uzaktayken bile, duyduğunda tanıdığı o sesi…
Gün gelir, bir telefonun ucunda “Kimsin?” dediğinde anlarsın unutulduğunu.
İşte o an, kimse olmak istemezsin.
Hiç kimse olmak istersin. Ölüp yok olmak, toprak olup sonsuz bir uykuya dalmak istersin.
Hiçkimseye, kimsesize dönüşürsün kocaman hayatta...

Oysa ben, sen seviyorsun diye kokumu değiştirdim.
Sen seviyorsun diye saçlarımı değiştirdim,
sen seviyorsun diye gülüşümü değiştirdim.
Her izini sileyim derken, kendi kendimi silmişim meğer...
Olmayan benliğim için “yalnızım” bile diyemiyorum artık.
Doğru kelime, “yanmışım” demek olurdu herhalde.
Dedim ya, öyle bir yangın var ki içimde…
Sen kar yağdırsan da sönemem.

Yalnızlığımın üstüne örtüp gülüşünü,
uyumak istiyorum sadece...