O Çocuk - (Burak ÜNALAN)

Bir masalın sonuna gelmiş gibiyim.
Gözlerimde yaş, kalbimde kırıklar...
Mutlu sonla bitmedi bende başlayan hiçbir şey.
Her defasında gelip beni buldu ayrılıklar.

Oysa bu kez inanmıştım.
Bu kez, gerçekten hayat bana bir şans daha verdi sanmıştım.
Yine yanılmışım, yine kanmışım ve yine inanmışım...

Küçükken de böyleydim ben.
Annem, beni “saf oğlum” diye severdi zaten.
Söylenen her söze inanır ve beklerdim.
Çocukluk işte... Her defasında üzülsem de vazgeçmezdim ümit etmekten.

Değişen bir şey yok, onca sene geçse de...
Acılarım büyüdü sadece. Bense hâlâ aynı yaştayım ve aynı heveslerde.
Mutlu olacağıma inanıyorum her günümde.
“Bir gün gelecek ve mutluluk kapımı çalacak,” diyorum.

Ne mutluluk geliyor ne de ben beklemekten vazgeçiyorum.
Bazen kendime bakıyorum aynada...
İçimdeki gizli çocuk gülümsüyor bana.
Gözlerim doluyor o an, “Yoruldum!” diyorum kendime.

Sesleniyor içimdeki çocuk:
“Üzülme...”

“Nasıl?” diye soruyorum bu kez.
“Sabret,” diyor bana.
“Bir gün mutlu olacaksın” diyor, ulaşmadan ölüme...

Susuyorum. “Peki...” diyorum kendi kendime.
Oysa biliyorum ki gelmeyecek o mutluluk.
Ve bir gün, benden ve senden önce ölecek...
İçimdeki, seni hiç bıkmadan bekleyen o çocuk.