Seninle Sustukça Anladım (Ebru Fulya Daştan)

Biliyor musun, bazen seni hâlâ uyandığımda arıyorum…
Yastığın kenarında bıraktığın boşluğu,
sessizliğimize denk düşen o anları.
Oysa ne oldu da böyle olduk?
Ne zaman yan yana durup da göz göze gelememeye başladık?

Seninle çok şey öğrendim ben.
Sabretmeyi…
Beklemeyi...
Ümit etmeyi...
Özlemeyi...
Ve en önemlisi;
Sevmenin bazen sahip olmak değil,
bırakmak olduğunu.

Seninle yürüdüğümüz sokakları şimdi yalnız geçiyorum.
İlk kez elimi tuttuğun o an geliyor aklıma.
Korkarak, ama güvenerek.
Şimdi ellerim ceplerimde,
bir zamanlar seninle dolu olan o anların yankısı var.

Kırgın mıyım sana?
Belki biraz…
Ama daha çok kendime,
susarken seni anladığımı sandığım için.

Sana hiçbir zaman kötü sözüm olmadı,
çünkü sen içimde güzel kalan nadir şeylerdensin.
Gittin, evet…
Ama seni suçlayamıyorum.
Belki biz zaten yavaş yavaş bittiğimizin farkında bile değildik.

Bunu sana yazıyorum çünkü içimde bir yer hâlâ senin adını fısıldıyor.
Ama biliyorum, bazı hikâyeler tamamlanmaz,
sadece yarım kalarak anlam kazanır.

Sana mutluluk diliyorum.
Gerçekten…
Gülümserken seni uzaktan düşünebilmek bile bir teselli bana.
Hoşça kal değil,
hoş kal olur bu veda.

Ve unutma…
Sen içimde bir yerlerde, hep biraz kalacaksın.