Çiçeğin Suya Aşkı 🌸

Günün birinde bir çiçekle bir damla su karşılaşır. Aralarında sıcak bir dostluk başlar. Önceleri bu birliktelik yalnızca güzel bir arkadaşlıktır. Ama elbette birbirlerini tanımak için zamana ihtiyaç vardır.

Zaman geçtikçe çiçek, içinde tarif edemediği bir mutluluk hissetmeye başlar. Öylesine mutludur ki içi içine sığmaz olur. Ve bir gün fark eder: Suya âşık olmuştur.

İlk kez âşık olan çiçek, duygularını içine sığdıramaz. Etrafa en güzel kokularını saçar, her seferinde fısıldar:
“Sırf senin hatırın için, ey su…”

Günler geçtikçe su da içinde bir kıpırtı hisseder. Kalbi, çiçeğe karşı bir şeyler söylemeye başlar. Zanneder ki âşıktır. Ancak o da tıpkı çiçek gibi ilk defa aşkı tadıyordur. Ne yapacağını, nasıl davranacağını bilmez.

Aylar geçer. Çiçek gitgide daha fazla bağlanır suya. Ama içini bir şüphe kemirmeye başlar:
“Acaba su da beni seviyor mu?”

Çünkü su, her zamanki gibi sakin ve mesafelidir. Çiçek bu tür bir sevgiyi bilmez, alışkın değildir ilgisizliğe. Bir gün dayanamaz ve suya der ki:
“Seni seviyorum.”

Su cevap verir:
“Ben de seni seviyorum.”

Çiçek mutlu olur. Fakat zamanla yine aynı boşluğu hisseder içinde. Bir kez daha söyler:
“Seni seviyorum.”

Su yine aynı cevabı verir:
“Ben de.”

Çiçek sabırlıdır, bekler. Günler geçer, ama su hâlâ sevgisini göstermeye yanaşmaz.
Çiçek gün geçtikçe solmaya başlar. Artık kokularını saçamaz olur. Gücünü toplayarak son kez suya seslenir:
“Seni seviyorum.”

Su ise yine aynı sözleri söyler:
“Söyledim ya, ben de seni seviyorum.”

O gün çiçek yataklara düşer. Rengi solmuş, yaprakları sarkmıştır. Artık nefes almak bile zordur onun için. Su başucundadır, ama yapabileceği pek bir şey yoktur.

Ve çiçek, son kez gözlerini suya çevirir. Zorlukla fısıldar:
“Seni ben… gerçekten seviyorum.”

Su, bu sözlerin ardından derin bir üzüntüye kapılır. Ne olduğunu anlayamaz. Hemen bir doktor çağırır:
“Ne olur, bakın! Nesi var onun?”

Doktor gelir, çiçeği muayene eder. Ardından başını sallar:
“Durumu ümitsiz… Elimizden bir şey gelmez.”

Su gözleri dolu dolu sorar:
“Ama neden? Neydi onu bu hâle getiren?”

Doktor hafifçe iç çeker, suya bakar ve şöyle der:
“Bu çiçeğin bir hastalığı yok, dostum… Bu çiçek sadece susuz kalmış. Ölümü bu yüzden.”

O an su her şeyi anlar.
Sevgiyi söylemek yetmezmiş.
Gerçek sevgi, ilgiyi, emeği, dokunmayı istermiş.
Çünkü bazı sevgiler, sadece sözle değil; yaşamla beslenirmiş.