Gerçek Zenginlik

Zenginliğin içinde büyüyen küçük Efe, büyük şehrin karmaşasında her istediğini elde edebilecek kadar şanslıydı. Lüks bir evde yaşıyor, özel okula gidiyor, odası oyuncaklarla dolup taşıyordu. Ancak babası, hayatın sadece paradan ibaret olmadığını ona göstermek istiyordu.

Bir yaz sabahı, Efe’nin babası ani bir kararla oğlunu ve eşini alıp, şehirden çok uzakta, küçük bir köyü ziyaret etmeye karar verdi. Yollar daraldıkça, binalar yerini ağaçlara, arabalar yerini traktörlere bıraktı. Köy evlerinin sadeliği, sessizliği ve doğayla iç içe hali Efe’nin gözünde hem garip hem de huzur vericiydi.

İki gece boyunca, oldukça mütevazı ama bir o kadar da sıcacık bir ailede misafir oldular. Evleri küçüktü, duvarları toprak kokuyordu. Akşam yemeklerini mum ışığında, yer sofrasında yiyorlardı. Çocuklar çıplak ayakla koşturuyor, derede yıkanıyor, gökyüzüne bakıp hayaller kuruyorlardı.

Efe, ilk gün biraz çekinse de ikinci gün onların oyunlarına katıldı, toprağa bastı, bir derenin kıyısında ilk defa ayakkabısız yürüdü. Geceleri gökyüzünü saatlerce seyretti; o kadar çok yıldız vardı ki saymaya kalktı, başaramadı.

Dönüş yolunda arabada sessizlik hâkimdi. Baba, oğlunun pencereden dışarı dalgın gözlerle baktığını fark etti ve merakla sordu:

— İnsanların ne kadar fakir bir hayat sürdüklerini gördün mü, Efe?

Efe, başını yavaşça çevirdi. Gözlerinde hayranlıkla karışık bir huzur vardı. Hafifçe gülümsedi:

— Gördüm baba...

— Peki, ne öğrendin?

Efe derin bir nefes aldı, sesi hem sakin hem de kararlıydı:

— Bizim evde bir köpeğimiz var, onların dört tane... Bizim sadece bahçemizin ortasına kadar uzanan bir havuzumuz var, onlarınsa içinden kuşların su içtiği, sonu görünmeyen dereleri... Bizim ithal lambalarla aydınlanan bahçemiz var, onlarınsa geceyi parlatan milyonlarca yıldızı... Biz sadece ön avluyu görebiliyoruz, onlar ise bütün ufku...

Baba, bir an sustu. Gözleri dolmuştu. Oğlunun bu yaşta fark ettikleri, onun yıllar boyu öğrenemediği gerçeklerin bir yansımasıydı.

Efe başını yeniden cama çevirdi, gözlerini gökyüzüne dikti ve son bir cümle ekledi:

— Teşekkür ederim baba… Bana ne kadar fakir olduğumuzu gösterdiğin için.